نحوه ها شاید غم انگیزترین کتاب کتاب مقدس باشد. این یک گروه آهنگ است. آن‌ها از آن دسته آهنگ‌هایی هستند که مردم وقتی می‌میرند می‌خوانند. پنج آهنگ از این دست در کتاب وجود دارد. اکثر مردم فکر می کنند ارمیا آنها را نوشته است. اگر این کار را می کرد، این ترانه ها را می نوشت تا نشان دهد که وقتی یهودا نابود شد چقدر غمگین بود. او همچنین نوشت تا کلماتی را بیان کند تا افراد غمگین نیز بتوانند از آنها استفاده کنند. او نمی خواست هیچ کس آنچه در یهودا اتفاق افتاد را فراموش کند. این آهنگ‌ها بخشی از راه به یاد آوردن مردم می‌شدند.

 

ارمیا وقایع وحشتناک زیادی دید. و او می دانست که چرا این اتفاقات رخ داده است. اورشلیم از شریعت خدا پیروی نکرده بود. مردم به خدایان شیطان دعا کردند. و مردم بد رفتار کردند. خداوند بندگانش را فرستاد تا مردم را انذار کنند. اما مردم گوش نکردند. آنها تغییر نکردند. پس خداوند آنها را مجازات کرد. [۱]

 

کتاب با بیان درباره اورشلیم در حالی که ویران شده بود آغاز می شود. ارتش بابل آن را ویران کرد. شهر مانند بیوه ای غفلت شده در شب گریست. کسی نبود که به او دلداری بدهد. چیزی برای خوردن نبود. تمام دروازه هایش شکسته بود. کشیشان گریه کردند. پادشاهان را برده بودند. و برده دشمنانش شده بود.

 

اوضاع آنقدر بد بود که به نظر می رسید خدا دشمن آنهاست. او یهودا را نابود کرده بود. وقتی نویسنده به این موضوع فکر کرد، به نظر می رسید که تمام امیدش را از دست داده*.

 

اما حتی با خواندن آهنگ های غمگین، تمام امید * از بین نرفت. او به یاد آورد که هنوز آخرین منبع آرامش وجود دارد. خدا خدای عشق وفادار است. او وفادار است*. او به وعده هایش عمل می کند. مهربانی او هرگز تمام نمی شود. بنابراین یهودا می‌توانست آواز بخواند حتی زمانی که احساس ناامیدی می‌کرد. حتی زمانی که از زمین دور بود، می توانست امیدوار باشد. "بزرگ است وفاداری شما*". با امید او * دعوت جدیدی برای ایمان * به خداوند * آمد. ندای توبه هم بود*. خدا روزی آنها را به خانه می آورد. او روزی پادشاه جدیدی از خاندان داوود به آنها خواهد داد.

 

برخی از این سرودها از خدا می‌خواستند که دشمنان یهودا را به خاطر شرارتی که مرتکب شده بودند، جبران کند. چون بابل یهودا را نابود کرد، این آهنگ از خدا خواست که آنها را نابود کند.

 

«خداوندا، تو ظلمی را که در حق من شده است، دیده ای. از آرمان من دفاع کن! ای خداوند، آنچه را که دستانشان انجام داده اند، به آنها پس بده. آنها را با خشم تعقیب کنید و آنها را از زیر آسمان خداوند هلاک کنید.» [۲]

را

اما قسمت هایی از آهنگ ها درباره امید است*. حتی اگر آهنگ ها غمگین باشد، مردمی که آن ها را می خواندند می دانستند که به سرزمینی که خدا به آنها وعده داده بود باز خواهند گشت. [۳]

 

خدا آنها را ترک نمی کند. خداوند به وعده‌های خود به ابراهیم و داوود عمل خواهد کرد. به همین دلیل بود که امید داشتند*. آنها وفادار نبودند*. اما خدا امین است*. [۴] خدا آنها را در بابل رها نمی‌کند. یهودا برای همیشه مجازات نخواهد شد. اگر صبر می کردند، خداوند آنها را نجات می داد. به این ترتیب کتاب به پایان می رسد. یهودا تا ابد ترانه های غمگین نمی خواند. روزی خداوند دوباره به آنها برکت خواهد داد.

 

«پروردگارا، لطفا ما را به خودت برگردان.

سپس می توانیم برگردیم.

زندگی خود را دوباره شبیه به جدید کنید.» [۵]

نام ارمیا در کتاب نیست. اما او بسیاری از این موارد را در کتاب دیگرش گفته است. وقتی مردم گناه می کنند خدا عصبانی می شود*. او برای کسانی که اطاعت نمی کنند مانند دشمن خواهد بود. اما او همچنین خدای رحمانی است. او اجازه نمی داد که دشمنان یهودا فرار کنند. خداوند آنها را به خاطر کاری که کردند مجازات می کند.

 دوم تواریخ ۳۶: ۱۴-۱۷

 نوحه‌ها ۳: ۶۴-۶۶

 نوحه‌ها ۴: ۲۲

 نوحه‌ها ۳: ۲۱-۲۴

 نوحه‌ها ۵: ۲۱